آزمایشات و روش هایی که برای تشخیص عفونت های ادراری استفاده می شود، شامل موارد زیر است:

آنالیز نمونه ادرار:

ممکن است پزشک، برای یافتن گلبول های سفید خون، گلبول های قرمز یا باکتری ها، از شما یک نمونه ادرار، برای آنالیز آزمایشگاهی، بخواهد. برای جلوگیری از آلودگی احتمالی نمونه، ممکن است به شما آموزش داده شود که ابتدا ناحیه تناسلی خود را با یک پد ضد عفونی کننده پاک کرده، و سپس ادرار را جمع آوری کنید.

کشت باکتری های دستگاه ادراری در آزمایشگاه:

گاهی اوقات، پس آنالیز آزمایشگاهی ادرار، نیاز به کشت ادرار دارید. این آزمایش به پزشک می گوید که چه باکتری هایی باعث عفونت شده اند و کدام داروها بر آن موثرترند.

عکسبرداری از دستگاه ادراری:

اگر به طور مکرر به عفونتی مبتلا می شوید که به نظر پزشک، ممکن است در اثر ناهنجاری در دستگاه ادراری ایجاد شود؛ ممکن است به سونوگرافی، اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) یا تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) نیاز داشته باشید. همچنین پزشک ممکن است از رنگ حاجب برای برجسته سازی ساختارهای دستگاه ادراری استفاده کند.

استفاده از اسکوپ برای مشاهده داخل مثانه:

اگر مکررا به عفونت ادراری مبتلا می شوید، ممکن است پزشک با استفاده از یک لوله نازک و بلند دارای لنز (سیستوسکوپ)، سیستوسکوپی را انجام دهد تا داخل مجرای ادرار و مثانه را مشاهده کند. سیستوسکوپ در مجرای ادرار قرار داده شده و از این طریق وارد مثانه می شود.