با اینکه درمان های متفاوتی برای تسکین علائم درد مثانه در مردان و فوریت ادرار وجود دارد اما یافتن بهترین مورد اغلب نیازمند آزمون و خطا است. در این جا برخی گزینه های درمانی آورده شده اند:

1- مصرف دارو ها

پنتوسان پلی سولفات سدیم (المیرون) تنها داروی خوراکی است که برای درمان سیستیت بینابینی به تایید سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) رسیده است. البته، این دارو برای همه افراد مفید نبوده و امکان دارد شروع تاثیر گذاری آن چندین ماه طول بکشد. 

این دارو همچنین دارای چندین عارضه جانبی است. از آنجایی که برخی تحقیقات بیانگر امکان آسیب به بینایی مصرف کنندگان هستند، داروی المیرون در لیست بررسی سازمان غذا و داروی آمریکا قرار گرفته است.

دیگر دارو هایی که برای درمان سیستیت بینابینی استفاده می شوند شامل آنتی هیستامین هیدروکسیزین (ویستاریل یا آتاراکس) و دارو های ضد افسردگی سه حلقه ای (همچون الاویل) هستند. 

گاهی اوقات، دارو های ضد صرع همچون گاباپنتین (نورونتین) و توپیرامات (توپامکس) نیز استفاده می شوند. دیگر درمان های امتحان شده شامل مصرف دارو های سرکوب کننده سیستم ایمنی همچون سیکلوسپورین و آزاتیوپرن هستند. 

بررسی ایمنی و تاثیر گذاری تمامی این درمان ها نیاز به تحقیقات بیشتر دارد. در درد های خفیف مثانه، مصرف دارو های بدون نسخه همچون آسپرین، ایبوپروفن، استامینوفن یا آزو می توانند مفید باشند. اغلب برای درمان سیستیت بینابینی به مصرف دارو های تجویزی نیاز است.

2- استفاده از روش تزریق آهسته به مثانه

در این آزمایش یک لوله باریک (کاتتر) به مثانه فرستاده شده و آن را به کمک دارو هایی همچون دی متیل سولفوکسید (DMSO)، هپارین، استروئید ها یا یک داروی بی حس کننده موضعی پر می شود. 

فرد مایع را تا 15 دقیقه در مثانه خود نگه داشته و سپس به بیرون می ریزد. متخصصان بر این باورند که این درمان التهاب را کاهش و احساس درد را تسکین می دهد.

3- روش انبساط مثانه

پزشک بیمار را تحت بیهوشی قرار داده و مثانه را با مایعی پر می کند تا دیواره های آن کشیده شوند. با اینکه انبساط مثانه تکنیکی برای تشخیص سیستیت بینابینی است اما می تواند به تسکین درد در برخی بیماران نیز کمک کند. 

علت این ویژگی می تواند افزایش ظرفیت مثانه و اختلال در عملکرد اعصابی باشد که درد را از مثانه مخابره می کنند.